Vrooom-en følelse

Du veit når du e ute å kjøre bil, helst om sommern sia sommern e en fine ting.
Radioen e på og yndlings sangen din tyte ut frå høgtalarane.
Kanskje du e på veg til sanden for å nyte fine veret, eller kanskje du skal på grillfest.
Smile lyse opp rundt deg og du veit det kjeme til å bli en fine dag.
For å toppe det heile kjeme der en liten bakke, ikkje en store en for då funka det ikkje, men berre en liten bakke. Først ei lita helling oppover, so en litt djupare helling nedover.
Du veit den følelsen du fer då i magen, det keta ikkje sant? Samme so når du fer utføre ei bergogdalbane. Som om der e ei masse sommerfugla so so vidt stryke vingen sin mot på innsida av magesekken.
Og når du he kjørt vidare, og følelsen he gått over kunne du ønske den berre varte litt lengre.
Du veit den følelsen, den he ej no. Akkurat den samme. For på søndag om to vike, e ej på Vigra.
I huse det brunoransje huset i Blindheimsmyrane. Me mamma og pappa og farmor på loftet.
På øya mi, omringa av hav. Me nordavinden, og kumøkk lukta. Me måskeskrik og hestevrinsk.
Ej kan sjå valderøyfjellet ut stue vinduet, og høre bussen som akkurat gjekk bak der. TVn snakka norsk. Melka smaka godt og ej kan dusje når ej vil!
Ej e heime.
Den tanken fer sommerfuglane so leve i magen min til å bli heilt rablandes rabiate og flakse som galne høne på flukt og det keta. Akkurat som når ej kjøre opp til sanden, den andre bakken der veit du etter gamle gøyla, når du kjøre kanskje litt raskare en ka som e loveligt. Det e deiligt.

Kvelden lister seg på tå

over kløverengen.

Himlen har tatt stjerner på.

Alle barn skal sove nå,

sove søtt i sengen.