Det mangla nokke.
Fredag fekk ej endelig sette føtene på Vigra igjen ette 2 måneda vekke.
Det e alltid godt å komme ut av flyet og puste inn den reine deilige havlufta og høre kor stilt her e i forhold til Stavanger. Pappa kom å henta mej og ga mej, som alltid, en knusende klem.
Mamma venta heime me nokke god mat, og ut på rommet låg John og skulle passe på tante om natta.
Men det mangla nokke.
Å sjå John våkne neste morgen va heilt fantastisk, du store så ej savna dissa ungane når ej e vekke. Han nærmast hoppa opp i armane mine når ej kom å tok na. John gir alltid så goe klemma når ej kjøme heim. Så fekk han komme opp i senga litt før han synst at det va no på tide å stå opp. Det gjekk ikkje lang tid før minste mannen kom og det va frokost oppi Stornes. Edvin e slike en utrulig skjønn gut som he vøkse himmla mykje sia sist. No sprenge han rundt og klatra og styra på, det e heilt herlig å sjå. Mammadalt e han også, men det vakje nokke nytt. Det e så godt å kunne vokne opp til dissa ungane her.
Men nokke mangla.
Laurdagen va det duka for sjørøver fest for å feire den ny oppussa skuta så stende nedi vikane. Men først måtte ej en tur inn til Bestisane på valderøya. Det sler aldri feil at når ej kjøme inn døra der blir ej svølten. Det e nokke me lufta. Sjøl om ej følte det ikkje va så lenge sia ej hadde ejte frokost klarte ej å trykke i mej 4 tebriks. Mormor og bess e dei beste.
Men fortsatt va der nokke så mangla.
Så bar det utigjen på sjørøver fest, me små røvera over alt. Kaptein Sabeltann mista laurdagsgodte sitt, til glede for dei små. Dei vaksne fekk sej muffins, kake og kaffi. Det e alltid stas når det e fest nedi vikeløa og Anne og Alex e skikklige arrangøra, ikkje nokke tull der i gården. Det va Sabeltann disko og John styrte røykmaskina, et øyblikk va løa heilt røyklagt. Ute va det full leik i skuta og alle hjerter gledet seg. Men det mangla nokke.
På kvelden va det duka for tapas. Og når familiane Stornes/Nordal/Ytterland sler sej sammen for å lage mat blir det aldri lite og alltid fantastisk. Det e godt å ha heile familia(minus Per som måtte jobbe) samla rundt sej. Ej kan sete å sjå på all aktiviteten. Ungane så springe og masa. Maaaaamma fra Edvin og roping frå dei andre. Det e en fryd å ver der då, sjøl om støynivået e høgt.
Men det e då det merkast godt, at der e nokke so mangla.
Når alle e samla, virka det så fullt her i Stornes. Alle dei gode flotte i familia mi e her, og der finst ikkje et ledigt sete. Fat og glas over alt. Latter og glede. Likevel e der et stort tomrom. Nokke viktig mangla. En stor del he gått bort. Tilbake sitte eit slikt stort savn. Og det e når alle e samla og her e fullt at det merkast best. For det va då du alltid va her Oskar. Alltid kunne oss høre dej når du kom. Nokken måtte springe ut å hjelpe til, heise opp heisa, opne grinda eller rydde vekk sko.
Rutinene he blitt brutalt skifta. Trur dei aller fleste venta på å få høre susinga av heisa. Den rutina he grodd sånn fast at oss ikkje kan riste den av oss.
Det mangla nokke. Lattern din. Smilet ditt. Gleda di. Grininga di. Sutringa. Alt.
Du e djupt savna kjæra Oskar. Ej kjenne det med en gong ej sette foten på vigrajord at det e nokke so mangla. Ikkje en dag gjenge uten at du e huska.
For oss e go på det. Huske dej. Det skal oss alltid ver.
Så smått kan oss kanskje då bjønde å minske tomrommet. Fylle det med ditt minne. Din kjærlighet.
Smilet ditt. Latteren din. Alt det gode og vonde som oss huska dej for. Og kanskje blir det då ikkje så tomt når alle e her, fordi du e her uansett gjennom oss alle. Alle bere dej me sej i hjerte og gjennom oss leve du vidare.
Det e akkurat derfor det e så viktig at oss samlast. At oss leve. At oss forsatt kan ver glade og kose oss. For du e der alltid og gleda dej attme oss.
Dokke e fantstiske alle sammen. Gløm aldri det.
