Rart med det. At det sjøl om det he gått to år, kjennes det ut som om det va i går. I går at ej fekk beskjed om at du hadde reist.
Rart med det. At sjøl no kan ej kjenne korleis det va å stryke handa gjennom håret ditt. Ej kan kjenne for mej dei mjuke hendene dine. Forma på nasen din. Kinnet ditt mot mitt.
Kor ferskt det kan kjennes sjøl etter to år. Samtidig he det blitt lettare, ivertfall for min del. Der gjenge ikkje en dag uten at Oskar e innom tankane, på en eller anna måte. Men den tunge sorga kjøme kanskje ikkje like ofte som før, men den e høgst gjeldende og like slående når den melde sin ankomst. Slaget og knuten en fer i magen e like låk som før.
Det e lettare å smile no når ej tenke på dej, Oskar. Dei goe minna e sterkare en det låke. Dei fantastiske åra oss fekk me dej, og alt oss tok med oss på dei åra e meir framtredende no. Det e godt å kunne minnast gleda og all kjærligheten uten att det skal sette meg heilt ut.
Det ej trur at ej savna aller mest Oskar, e at du ringe. Sjøl ette to år teke ej mej sjøl i å tenke at det skulle vør godt me en Oskar prat. Dissa andre gutane ekje like pratsomme i telefonen so du va. Maste alltid på morra di at ho måtte ringe igjen vist du ikkje va der. Det vakje alltid du hadde so mykje å sei, men som oftast la du ut i det vide og der breie og alltid va det fantastisk å høre på.
Oskar, for alltid i hjarta våre. Og i dag banka hjerta våre litt ekstra for dej, kompis.
