I dag tidlig synst ej det va lenge sia ej hadde snakka me Oskar. Så slo det meg, som lyn frå klar himmel, at Oskar e reist. Kor rart ekje det? tenkte ej. Ka d e slags vas?
Ej snudde mej til veggen der bilde av Oskar og Anne henge, stirra på det et minutt og tenkte at det va no ikkje slik det sku ver.
Så let ej atte aune, drar fingrane gjennom det tjukke, strie håret, stryke over dei mjuke kinna, ser for mej smilet med aua so glimta lurt, trykke hånda mi mot dei mjuke håndflatene, legge haudet på bryste og høre hjertet so dunka, kyssa Oskar på kinnet, opner aune og rusla på jobb.
