I dag he ej aka. Det endte me at ej måtte redde en unge fordi han sklei og kakka nasen i isen. Når ej sku renne ned attme na synst ej det gjekk fort. So ej bremsa. Me handa. Uten verken hanska eller votta. Det vakje det smartaste ej he gjort for å sei det slik. Gjekk et par tima før ej fekk igjen nokke følelse i 4 av fingrane på venstre hand, samtidig som at isen tok med seg halve neggelen på ringefingaren min. Men sia ej møsta følelsen i samme slengen so vakje det so gale. No bjønde fingrane å føle igjen. Aking e farlig.
Sann ellers so he ej fått mej ny data. Den e kjekke. Sims gjenge mykje fortare no. Kos.
So kunna ej sikkart vist nokke bilde, men ej hekje tatt nokken bilde i det siste. Kamilla he tatt nokre, men det e berre av katten. Som forøvring he time out ut på gangen fordi han gjekk amokk. Men det va vel fordi ej terga na og tok pinnsvinet hass, og du KØDDA IKKJE med pinnsvinet.
Men no skal ej dekke på til middag sei ho Kamilla, og då må ej ly.
Snakkast!
mandag 30. januar 2012
søndag 1. januar 2012
Tomt
No he ej akkurat kom heim frå Vigra og julefeiring. Dei meinte ej måtte oppdatere bloggen og det kan ej no gjer. Skulle aller helst ha vør lengre heime og leika me kidsa men jobben kalla. Men ej satsa på å snart komme heim igjen.
Ej veit ikkje heilt ka ej ska skrive. Ej sete å ser på et bilde ej he av Oskar og Anne. Det einaste bilde ej he fått opp på veggen her på Stokka, ej kjenne tomrommet vekse og tårene presse på.
Der finst ikkje ord Oskar, på kor djupt savna du e. Der finst ikkje ord som e goe nokk til å beskrive dej. At ej ikkje skal få ruske ti dej igjen klare ej ikkje forstå. Når du ringte og ej va den du snakka mest me va ej den stoltaste i verda. At du ville dele ting me mej va fantastisk! Og ej delte alt me dej. Aldri hadde ej meir fred i sjela enn når ej og du låg en plass å pludra. Du me det lure smilet og goe latteren. Ej skal fortsette å fortelle dej alt Oskar, sjøl du ikkje e her. Blir ikkje kvitt mej so lett.
Du he gitt oss so utrulig mange goe minne, goe øyblikk som oss kan huske no og for alltid. Det e ikkje berre oss du he rørt ved, når ej såg kor utrulig mange som kom og fulgte dej til grava skjønte ej kor stor du egentlig va og e. Der e få trettenåringa som e like store som deg. Oss e alle so utrulig stolte av dej.
Uff, ej klare ikkje skrive va. Det går berre ikkje. Du e, Oskar, og kjøme alltid til å ver. Vertfall i mitt hjerte. Du e mitt hjerte Oskar.
Det va rart og tomt uten dej heime. Jula va langt i frå slik den skulla vøre. Men oss he ei slik flotte familie så ej kosa mej likavel. Det trur ej du hadde villa att oss skulle gjer. Alle va samla og kaoset va komplett når oss opna pakka. Og som alltid va det nokk pakka. Jakob fekk sej DS og blei setende me den, nesten for opptatt til å pakke opp andre pakka. Tuva fekk sei nye rosa vogn, og då va ho fornøgd. John fekk sej en brannbil og gravemaskin so ej trur han også va rimelig fornøgd med resultatet. Før alle gjekk hadde oss ett øyblikk der oss huska dej, og Onkel Per sa nokre ord.
Som den fantasy leseren ej e, trur ej at kanskje alvane hadde hatt nokre passende ord til dej kompis.
Ej savna dej ekstremt mykje og ej e so evig gla i dej bestekompisen min.
No kan ej ikkje skrive meir, tårene slutta aldri og renne og ej e sikkert snart dehydrert og gidde ikkje røyse mej for å hente vattn.
Ej veit ikkje heilt ka ej ska skrive. Ej sete å ser på et bilde ej he av Oskar og Anne. Det einaste bilde ej he fått opp på veggen her på Stokka, ej kjenne tomrommet vekse og tårene presse på.
Der finst ikkje ord Oskar, på kor djupt savna du e. Der finst ikkje ord som e goe nokk til å beskrive dej. At ej ikkje skal få ruske ti dej igjen klare ej ikkje forstå. Når du ringte og ej va den du snakka mest me va ej den stoltaste i verda. At du ville dele ting me mej va fantastisk! Og ej delte alt me dej. Aldri hadde ej meir fred i sjela enn når ej og du låg en plass å pludra. Du me det lure smilet og goe latteren. Ej skal fortsette å fortelle dej alt Oskar, sjøl du ikkje e her. Blir ikkje kvitt mej so lett.
Du he gitt oss so utrulig mange goe minne, goe øyblikk som oss kan huske no og for alltid. Det e ikkje berre oss du he rørt ved, når ej såg kor utrulig mange som kom og fulgte dej til grava skjønte ej kor stor du egentlig va og e. Der e få trettenåringa som e like store som deg. Oss e alle so utrulig stolte av dej.
Uff, ej klare ikkje skrive va. Det går berre ikkje. Du e, Oskar, og kjøme alltid til å ver. Vertfall i mitt hjerte. Du e mitt hjerte Oskar.
Det va rart og tomt uten dej heime. Jula va langt i frå slik den skulla vøre. Men oss he ei slik flotte familie så ej kosa mej likavel. Det trur ej du hadde villa att oss skulle gjer. Alle va samla og kaoset va komplett når oss opna pakka. Og som alltid va det nokk pakka. Jakob fekk sej DS og blei setende me den, nesten for opptatt til å pakke opp andre pakka. Tuva fekk sei nye rosa vogn, og då va ho fornøgd. John fekk sej en brannbil og gravemaskin so ej trur han også va rimelig fornøgd med resultatet. Før alle gjekk hadde oss ett øyblikk der oss huska dej, og Onkel Per sa nokre ord.
Som den fantasy leseren ej e, trur ej at kanskje alvane hadde hatt nokre passende ord til dej kompis.
Ej savna dej ekstremt mykje og ej e so evig gla i dej bestekompisen min.
No kan ej ikkje skrive meir, tårene slutta aldri og renne og ej e sikkert snart dehydrert og gidde ikkje røyse mej for å hente vattn.
Abonner på:
Innlegg (Atom)