To bilde

Ej  rydda i nokre ting her en dag. Der datt ut et bilde, et ultralydbilde, datert til februar 1998. Et bilde tatt heilt i begynnelsen. Før oss viste ka så kom, før oss viste kor mykje glede, sorger, bekymringer og lykke du tok med deg.

Bilde hadde ej knabba med meg frå Vigra. Av og til skulle ej ønske ej flytta heim før, så ej kunne hatt meir tid med deg. Av og til riv det i meg fordi ej ikkje va meir heime, for at ej ikkje var meir attme dej. Av og til... 

Ej tok bilde ej fann og hang opp på korktavla. To bilde side om side. Et frå begynnelsen, et frå slutten. Slutten som oss skulle ønske aldri hadde komt. Slutten som kom så alt for brått. 

Men det var ikkje slutten på deg Oskar. Du leve vidare i hjerta våre. Du leve vidare i gleda du gav oss. Du leve vidare i alt du lærte oss. Du leve vidare i alt du viste oss. Du leve vidare i oss.

 Du e alltid med mej Oskar. Alltid i tankane mine. Ting ej ser, høre, lukte, som minne om deg gir mej et smil om munnen og klump i halsen. 

Alltid. 

Stundar

Hugsar du den sommardagen for fire år sidan, Oskar?
Du låg i sakkostolen din, i eit hjørne på kjøkkenet uti huset.
Eg la meg ned ved sia di, som eg hadde gjort så mange gongar før.
Vi låg ofte slik og sludra, du og eg.
Det var dei fredeligaste studane.
Eg fortalde skrøner, du gliste.
Eg fortalde hemmelegheitar, du såg på meg med dei store augo dine, dei sa du forstod. Ein augonblink av stillheit i dei ellers så travle augo. "Bekymre deg ikkje tante, eg sei ingenting."
Ein kunne drukne i dei augo, der inne fant ein sjelefred, ein som lærte oss å ver takksame for tida vi har.

Eg saknar så inderlig dei stundane der. Eg strauk fingrane gjennom det stive håret. Haldt godt fast i den mjuke handa. La hovudet på brystet ditt og kjente hjartet banka.

I dag hadde du vore 17 år. Vi feirar deg og åra vi fekk saman med deg. Vi feira minna. Dei gode studane. Dei fredelige studane. Studane vi kom oss gjennom. Stundane du kjempa. Stunda du fekk fred. Vi feirar livet ditt, Oskar.

Come away with me

I dag er det tre år sia ej tenkte att ej måtte ta me mej telefonen inn på avdelinga i tilfelle det va nokke nytt om Oskar som låg på sjukehuset.

I dag er det tre år sia ej glømte å ta me mej telefonen på avdelinga fordi kvardagane i en barnehage er hektiske og det va no berre et før-juls sjukehusbesøk som alltid. 

I dag er det tre år sia ej blei bedt om å kontakte søstra mi, og mens hjerte raste og klompen i magen vaks fann ej telefonen min. 

I dag er det tre år sia ej hørte Anne si skjelvende stemme sei: Oskar he reist..

I dag er det tre år sia hjerte brast. Tre år med lengsel uten ord. Tre år og fortsatt vanskelig å forstå.

Oskar he reist.

Tre ord. Tre år. Fortsatt i hjerta våre. 

And I wan't to walk with you on a cloudy day

In fields where the yellow grass grows knee high,

So won't you try to come?

Lyn

I dag tidlig synst ej det va lenge sia ej hadde snakka me Oskar. Så slo det meg, som lyn frå klar himmel, at Oskar e reist. Kor rart ekje det? tenkte ej. Ka d e slags vas?
 Ej snudde mej til veggen der bilde av Oskar og Anne henge, stirra på det et minutt og tenkte at det va no ikkje slik det sku ver.

Så let ej atte aune, drar fingrane gjennom det tjukke, strie håret, stryke over dei  mjuke kinna, ser for mej smilet med aua so glimta lurt, trykke hånda mi mot dei mjuke håndflatene, legge haudet på bryste og høre hjertet so dunka, kyssa Oskar på kinnet, opner aune og rusla på jobb.

Rart med det.

Rart med det. At der e daga so skille sej ut. Sjøl om oss alltid savna dej, alltid tenke på dej. So e der daga der oss tenke ekstra mykje på dej. Det e enkelte tider der en virkelig kjenne det på kroppen at der e nokke so mangla.

Rart med det. At det sjøl om det he gått to år, kjennes det ut som om det va i går. I går at ej fekk beskjed om at du hadde reist. 

Rart med det. At sjøl no kan ej kjenne korleis det va å stryke handa gjennom håret ditt. Ej kan kjenne for mej dei mjuke hendene dine. Forma på nasen din. Kinnet ditt mot mitt.

Kor ferskt det kan kjennes sjøl etter to år. Samtidig he det blitt lettare, ivertfall for min del. Der gjenge ikkje en dag uten at Oskar e innom tankane, på en eller anna måte. Men den tunge sorga kjøme kanskje ikkje like ofte som før, men den e høgst gjeldende og like slående når den melde sin ankomst. Slaget og knuten en fer i magen e like låk som før. 

Det e lettare å smile no når ej tenke på dej, Oskar. Dei goe minna e sterkare en det låke. Dei fantastiske åra oss fekk me dej, og alt oss tok med oss på dei åra e meir framtredende no. Det e godt å kunne minnast gleda og all kjærligheten uten att det skal sette meg heilt ut. 

Det ej trur at ej savna aller mest Oskar, e at du ringe. Sjøl ette to år teke ej mej sjøl i å tenke at det skulle vør godt me en Oskar prat. Dissa andre gutane ekje like pratsomme i telefonen so du va. Maste alltid på morra di at ho måtte ringe igjen vist du ikkje va der. Det vakje alltid du hadde so mykje å sei, men som oftast la du ut i det vide og der breie og alltid va det fantastisk å høre på.

Oskar, for alltid i hjarta våre. Og i dag banka hjerta våre litt ekstra for dej, kompis. 

Konfirmanten vår

Eg skulla reist heim denne helga. Eg skulla gløymt å spøre om nokon kunne passe Sutte. Kamilla sku spurt meg ka ho kunne ha på, so ikkje he bunad. Eg skulla tenkt på sanga, dikt, en tale. Eg skulle kjøpt den finaste gåva. 

Heime skulle dei stresse meir enn ka dei bruka. Matlaging, bordplanlegging, pynting, bunad. Stryke skjorte. Severingsdamer. E det nokk kake tru? Korleis blir veret? 

4 familier, samla om ein gut. Konfirmanten vår. 

Av og til står alt stille. Av og til stoppa alt opp. Av og til er det berre du som eksisterer. Verda blir kobla ut. Minna om deg e det einaste som betyr nokke.

Av og til har tida gått så alt for fort. Det er så alt for lenge sia eg holdt deg sist. Det er så alt for lenge sia eg fekk ein telefon frå deg. Det er so alt alt for lenge sia.

Av og til er alt så nært. Så alt for brått. Alt for rått. Så nytt. Ferskt. Såret er alt for åpent. Skorpa kjem av og det blør på nytt.

Eg får ikkje reise heim i helga. Eg skal ikkje glømme kven som skal passe Sutte. Eg skal ikkje tenke på sanga, dikt eller tale. Eg skal ikkje kjøpe den finaste gåva.
Dei skal ikkje stresse meir enn vanlig heime. Ingen bunad, bordplanlegging eller pynting. Skjortene får henge i skapet. Veret blir som det blir.

Men Konfirmanten vår er du likevel. Det er det ingen tvil om. 

I dag

I dag e en sann dag der ej ikkje klare forstå.
I dag e en sann dag der ting e litt vanskligare.
I dag e en sann dag der sparket i magen e litt hardare.
I dag e en sann dag der alt minne om dej.
I dag e en sann dag der holet veks.
I dag e en sann dag der det ej vil e å snakke me dej.
I dag e en sann dag der tida stende litt stille.
I dag e en sann dag der tårene kjøme lett.
I dag e en sann dag der bringa verke. Der hjertet e sårt. Og pusten kort.
I dag e en sann dag der savnet e ekstra stort.